Nasi starsi krewni i opieka nad nimi

t dobra.Trudne zadanie - opieka nad starszą osobąOpieka nad osobą starszą to spore wyzwanie i na pewno trzeba mieć do tego dryg, oraz morze cierpliwości. Jest to trudne i wymagające zajęcie, ponieważ z seniorem jak z dzieckiem, ty

Nasi starsi krewni i opieka nad nimi Najbliższa rodzina nie zawsze mają czas, aby zająć się osobą starszą czy chorą osobą, dlatego dobrze jest poszukać miejsc na przykład . Opieka oraz atmosfera w sporej części z nich jest dobra.

Trudne zadanie - opieka nad starszą osobą

Opieka nad osobą starszą to spore wyzwanie i na pewno trzeba mieć do tego dryg, oraz morze cierpliwości. Jest to trudne i wymagające zajęcie, ponieważ z seniorem jak z dzieckiem, tylko takim większym i bardziej marudnym. Dlatego też nie każdy może i nie każdy powinien zajmować się starszą osobą.

Prywatne wizyty opiekunek mogą być dość drogie, jednak czasami nie mamy innego wyjścia i jako rodzina musimy zapewnić naszej babci, czy dziadkowi jak najlepszą opiekę. Sporo takich opiekunek posiada jeszcze wykształcenie pielęgniarskie i to właśnie takiej osoby powinniśmy szukać. Oprócz tego warto zapytać samego zainteresowanego, czy dana opieka mu odpowiada, czy nie.


Starość w Wikipedii

Granica między wiekiem średnim człowieka a starością jest płynna i zmieniała się w ciągu wieków. W czasach prehistorycznych ludzie dożywali 30 (Neandertalczyk z Krapiny) - 35 lat (szkielety z Sima de los Huesos w Atapuerca). W starożytności człowiek 35-40-letni był uważany za człowieka starego. Średnia długość życia, a co za tym idzie "granica" starości na świecie bardzo wydłużyła się w XVIII, XIX oraz XX wieku, wraz z poprawą warunków życia, rozwojem medycyny oraz upowszechnieniem takich wynalazków jak np. kanalizacja, które podwyższały poziom higieny, oraz wynalezieniem szczepionek, które zapobiegały chorobom (zob. też oczekiwana dalsza długość trwania życia).

Zwiększenie długości życia skutkowało pojawieniem się dziadków co zwiększało szansę przeżycia młodych osobników, było skorelowane z rozwojem relacji społecznych i przekazywaniem doświadczeń.

W kulturach na całym świecie ludzie w podeszłym wieku byli zwykle obdarzani dużym szacunkiem - niekiedy nawet czcią - jako ludzie bardziej doświadczeni i mądrzejsi.

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Starość


O historii pielęgniarstwa w Polsce

W Polsce pierwsze szpitale lokalizowane były przy zakonach. W XI-XII wieku działało tu większość zakonów funkcjonujących w Europie.

W 1609 r. sprowadzono bonifratrów, a w 1651 r. królowa Maria Ludwika doprowadziła do przyjazdu do Krakowa sióstr ze Zgromadzenia Szarytek. Z czasem prowadziły one działalność pielęgniarską prawie we wszystkich szpitalach w mieście. Należy również zaznaczyć, że nie podejmowały one opieki w nocy.

W drugiej połowie XIX wieku i na początku XX wieku polskie pielęgniarstwo przeżywało kryzys. Pod wpływem krytyki zaczęto organizować pierwsze szkolenia dla dozorców.

W 1895 r. powstała pierwsza w Polsce szkoła pielęgniarstwa, Lwowska Szkoła Pielęgniarstwa, i funkcjonowała do rozpoczęcia I wojny światowej. Utworzono ją we Lwowie przy Szpitalu Powszechnym. Szkoła do 1937 nie miała pełnych praw, prowadziła głównie kursy tylko dla zakonnic dla potrzeb szpitali a jej status i znaczenie dla rozwoju pielęgniarstwa są do tej pory niejasne

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Pielęgniarstwo